Verplicht je nest in moeten. Menig mens is blij als hij of zij zich mag laten zakken in het net gewassen beddengoed wat nog ruikt naar de Robijntje die je moeder gebruikt bij de was. Ik ook, overigens. Blij met het feit dat je eindelijk mag slapen. Maar afgelopen week lag dat net even anders.
Calorieverbranders versus krachttrainers
‘Jij moet helemaal niet afvallen!’, snauwde een vriendin naar mij toen ik vertelde dat ik een abonnement op de sportschool had genomen. Alle bezoekers zijn calorieverbranders, zegt en denkt men weleens. Maar daar ben ik het allesbehalve mee eens.
Terwijl ik mijn laptop recht op mijn bureau zet, sorteer ik alle documenten in de goede mappen op mijn bureaublad. Naast mijn laptop liggen mijn kleurpotloden op kleur gesorteerd en mijn boeken van groot naar klein opgestapeld. ”Jij werkt altijd zo netjes”, zei Lotte. Werk ik netjes?
Geregistreerd in januari 2012, is wat er onder mijn profielfoto op Twitter staat. Dat was die tijd dat Twitter ‘in’ was, zonder Twitter hoorde je er gewoon niet bij. En dus maakte ook ik Twitter aan. Ik zat toen in groep acht. Dát vond ik al vroeg.
Toen ik ruim twee jaar geleden op vakantie was naar Turkije was ik overal te vinden met mijn kleine compact camera. Zo klein, dat ik me haast niet meer kan voorstellen dat daar ooit foto’s mee gemaakt zijn. Het was het begin van een fotografie hobby die inmiddels uit de hand aan het lopen is. Ik probeer dingen al jaren door de lens van een camera te zien. Waar ik ook ben.
Het weg willen strepen, het af kunnen vinken of het kunnen markeren van dingen die je hebt gedaan is één van de meest fijne dingen voor een perfectionistische geordende journaliste in opleiding zoals ik. En dan heb ik het niet over Word-bestandjes, maar over daadwerkelijke to-do lijstjes.